سوگندنامه ی اسکند به مادرخود- شعر

به فرقی که دولت بر او تافته ست          به پایی که راه رضأ یافته ست

به خوشبویی خاک افتادگان                 به خوشخویی، طبع آزادگان

به شب زنده داران بیگاه خیز                به خاک یتیمان خونابه ریز

به عزلت نشینان صحرای درد               به ناخن کبودان شبهای سرد

به نا خفتگی های غم خوارگان             به درماندگی های بیچارگان

 به رنجی که خُسبد بر آسودگی            به عشقی که پاک است زآلودگی

 به دردی که زخمش پدیدار نیست          به زخمی که با مرحمش کار نیست

به صبری که در نا شکیبا بود                 به  شرمی  که  در  روی زیبا بود

به فریاد فریادِ آن یک نفس                     که  نومید  باشد  زفریاد  رس

که چون این وثیقت رسد سوی تو           نگیرد  گره ،  طاق  ابروی  تو

چو بر من نماند، این سرای فریب             زمن باد، واماندگان را شکیب!

 به فرمان پذیران دنیاو دین                    به فرماندۀ آسمان و زمین

به موجی که خیزد زدریای جود              به امری، کز او سازور شد وجود

به شیری که خوردم زپستان تو             به خواب خوشم در شبستان تو

به فرقی که دولت بر او تافته ست          به پایی که راه رضأ یافته ست

به خوشبویی خاک افتادگان                 به خوشخویی، طبع آزادگان

به شب زنده داران بیگاه خیز                به خاک یتیمان خونابه ریز

به عزلت نشینان صحرای درد               به ناخن کبودان شبهای سرد

به نا خفتگی های غم خوارگان             به درماندگی های بیچارگان

به رنجی که خُسبد بر آسودگی            به عشقی که پاک است زآلودگی

به دردی که زخمش پدیدار نیست          به زخمی که با مرحمش کار نیست

به صبری که در نا شکیبا بود                 به  شرمی  که  در  روی زیبا بود

به فریاد فریادِ آن یک نفس                     که  نومید  باشد  زفریاد  رس

که چون این وثیقت رسد سوی تو           نگیرد  گره ،  طاق  ابروی  تو

چو بر من نماند، این سرای فریب             زمن باد، واماندگان را شکیب!